Een onverwachtse verassing opweg naar Da Nang.

Vandaag stonden we weer vroeg op, want Lotte was inmiddels allang wakker.
Half slapend zat William aan het ontbijt. We slapen hier zo goed dat we nu eigenlijk door hebben hoe moe we eigenlijk waren de laatste dagen. Lotte had een leuk idee , namelijk om een stuk te gaan toeren met de motorbike. William wilde graag zwemmen in de zee bij Da Nang dus dat kwam goed uit. 30 km heen, 30 km terug. We huurden een motorbike bij ons hotel. Opnieuw konden we niet pinnen. Wat is dat toch in dit land.. Na ongeveer de hele stad afgezocht te hebben, hadden we gelukkig toch nog één pinautomaat gevonden die ons wel geld wilde geven. HULDE, want we stonden inmiddels ver in het rooie met onze benzine. Eenmaal getankt, begon onze rit. Het was niet echt een leuke weg om te bereiden. 30 km over de snelweg met veel wind.
Inmiddels waren we ongeveer 15 km verder en begon Lotte ineens te schreeuwen: "Kijk daar Will, een mooie toren op een berg!". Die toren had Lotte ook in de boekjes gezien en wilde daar eigenlijk heel graag naar toe gaan. Dat is nou eens een onverwachtse verassing dat we er hier langs reden! Een op het oog vriendelijk vrouwtje wees ons de weg naar de toren. Al gauw kwamen we erachter dat ze alleen wilde dat we onze motorbike voor haar winkeltje neer zouden zetten, om vervolgens iets van haar te kopen. We kochten een kaartje en liepen de trappen op richting de toren. Er bleek veel meer te zijn dan alleen de toren. Het was een soort heilige plek met prachtige tempels, gave grotten en mega boeddha's. Nadat we alles gezien hadden, waren we oververhit van alle trappen en gingen we verder met de scooter richting Da Nang. Lekker uitwaaien! Het strand van Da Nang zag er super mooi uit, alleen was er geen kip te bekennen. Het was ook niet echt strand-weer vandaag. We besloten om te gaan lunchen in Da Nang. Dat bleek moeilijker te zijn dan we dachten. In Da Nang was het mega druk op de weg. Lotte was blij dat zij niet hoefde te rijden en vond William een held. Nergens was een leuk eettentje te bekennen waar je een broodje kon eten. We zijn uiteindelijk, heel sneu, bij de pizza hut beland. Na een dikke vette pizza zijn we weer terug gereden. William wilde wel eerst even langs het voetbalstadion van Da Nang. 30 km verder kwamen we weer aan in Hoi An. Hier hebben we lekker gechillt in onze hotelkamer en we zijn om 19 uur wederom gaan eten bij ons Indische restaurant. Hierna zijn we nog even het stadje in gegaan om een ijsje te eten. Het was al laat dus we keerden terug naar ons hotel.